تامین نیازهای ضروری مردم مهمترین اولویت کشور می باشد ولی وقتی توان تولید داخل برای کالایی وجود دارد، واردات آن چه معنایی دارد؟ تولید داخل علاوه بر حفظ اقتدار ملی موجب ایجاد اشتغال برای جوانان کشور و حفظ منابع ارزی و افزایش خوداتکایی می گردد، لیکن متاسفانه شاهد آن هستیم که کالاها و محصولاتی که امکان تولید داخل دارد نیز در شرایط مضیقه ارزی همچنان با اشتیاق واردات از سوی دولت مواجه می باشد. اما سوال اینجاست که اگر منابع محدود ارزی کشور را با سرعت بالا برای واردات محصولات و کالاهایی که خود قادر به تولید آن هستیم استفاده نماییم، در این صورت پس از پایان یافتن این منابع محدود، چگونه نیازهای مردم را پاسخ خواهیم داد. امروز کشور قادر است تا با مدیریت صحیح و جهادی و اعتقاد به مبانی اقتصاد مقاومتی، از فرصت عدم فروش نفت استفاده نموده و آرمان های بلند انقلاب اسلامی و حضرت امام(ره) در خودکفایی در تولید محصولات کشاورزی و کالاهای روزمره مورد نیاز مردم را محقق نماید و منابع محدود ارزی کشور را صرفا برای تامین مواد اولیه تولید استفاده نماید.
مقام معظم رهبری سال 1399 را که مصادف با اعمال تحریم های شدید از سوی دولت امریکا به مردم غیور و عزتمند ایران می باشد را سال جهش تولید نامیدند. اما تولید کدام کالاها در کشور قابل جهش است؟ مسلما با توجه به محدودیت های فراوان در روابط اقتصادی و پولی و بانکی با کشورهای دیگر، اولویت در جهش تولید به کالاهای ضروری و موردنیاز روزانه مردم برمی گردد که در راس آنها کالاهای اساسی می باشد. از این رو اولویت های اصلی عبارتند از: 1- خودکفایی در تولید محصولات کشاورزی و دام پروری 2- تولید مسکن 3- تولید خودرو 4- تولید منسوجات و پوشاک
خرداد سال 1400 انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری برگزار خواهد شد و از مرداد همان سال دولت سیزدهم جایگزین دولت فعلی خواهد شد. اما انتظار از دولت سیزدهم چه می باشد؟ مسلما اولین انتظار مردم از دولت آینده، اصلاح وضعیت اقتصادی و بهبود شرایط معیشتی مردم بویژه گروه های کم درآمد می باشد. اما این انتظار به حق چگونه قابل تحقق می باشد؟ مهمترین مشکل اقتصاد ایران، فقدان نقشه راه كلان اقتصادي، بي ثباتي مديريتي، سياست زدگي اقتصاد، كم توجهي به ظرفيتهاي داخلي، عدم ثبات در قیمت ها(تورم بالا)، بی توجهی به تولید و پر رنگ بودن نقش واسطه گری و دلالی در اقتصاد می باشد. رفع اشکالات یاد شده نیازمند همراهی عموم مردم و اعتماد مردم به حکومت می باشد.
فقر همواره آثار مخربی را با خود به همراه می‌آورد. فقر با بیکاری پیوند دارد و باعث می‌شود کودکان برای کمک به معیشت خانواده به کار گرفته شده و مورد سوءاستفاده‌های گوناگون قرار بگیرند. ایران هم از این گزند در امان نبوده است. به راه افتادن بازار فروش اعضای بدن، وادار شدن افراد به حاشیه‌نشینی و افزایش اجاره‌نشینی، افزایش روز افزون تعداد دست‌فروشان، باز شدن راهی برای کودک‌همسری یا پر شدن چهارراه‌ها از کودکان کار و نیز سوءتغذیه تعداد زیادی از مردم این مرز و بوم چهره فقر را در ایران کریه‌تر میکند. اما راهکار چیست؟
در حالی که 2 ماه از سال جهش تولید گذشته است، هیچ گزارش دل گرم کننده ای از مهمترین زمینه های جهش تولید یعنی کشاورزی، مسکن، خودرو وپوشاک دریافت نمی شود. این در حالی است که دستگاه های دولتی جهش تولید را در سرعت دادن به افتتاح پروژه های دولت دانسته و بدون توجه به ظرفیت بسیار بالای بخش خصوصی، در تلاش برای تهیه برنامه افتتاحات پروژه های دولتی و اختصاص هزاران میلیارد تومان از منابع ذی قیمت کشور به پروژه هایی هستند که نگاهی به موارد مشابه اجرا شده و افتتاح شده آنها در گذشته، حکایت از بی تاثیر و یا حداقل کم تاثیر بودن عموم آن ها در اقتصاد کشور می باشد.
چطور ممکن است که در بازار سرمایه جهش 189 درصدی در سال 1398 و متوسط 270% در سال های 1388 تا 1398 صورت پذیرد؟ مگر منافع ایجاد شده در شرکت های فعال در بازار بورس خارج از نرخ تورم و ارزش افزوده در اقتصاد کشور است.
1) سهولت در صدور مجوز کسب و کارهای مولد و ممانعت از فعالیت های سوداگرانه و ایجاد مزیت صادراتی 2) اصلاحات مربوط به تامین اجتماعی 3) اصلاحات امور مالیاتی 4) اصلاحات نظام بانکی 5) اصلاح بازار سرمایه 6) شفاف سازی و مبارزه با فساد 7) کوچک سازی، چابک سازی و پاسخگوسازی دولت و تشکیل دولت الکترونیک و برابری اجتماعی کارکنان دولت با مردم 8) فعالسازی و تسهیل ساخت و ساز در بخش مسکن و شهرسازی 9) فعالسازی، تسهیل و توسعه کار در بخش کشاورزی 10) فعالسازی، تسهیل و توسعه کار در بخش خودرو 11) فعالسازی، تسهیل و توسعه کار در بخش نساجی و پوشاک 12) حمایت از سایر بخش های تولیدی و خدماتی
یکی از تفاوت های بارز نظم اقتصادی ایران و کشور های توسعه یافته در شکل سرمایه گذاری اشخاص حقیقی و حقوقی است، به این صورت که در کشور های توسعه یافته، بخش اعظم سرمایه گذاری بر روی تولید کالا و خدمات و یا تملک دارایی های مولد صورت می گیرد و منجر به رونق اقتصادی و ایجاد ارزش ازوده می گردد، لیکن در ایران بخش عظیمی از نقدینگی کشور در بانک ها انبار شده و بخشی به بازار طلا و ارز و مسکن وارد و در حقیقت منجر به انباشت سرمایه بجای تولید ثروت و خلق ارزش می گردد.
کشور ایران از مواهب الهی متعددی برخوردار است که این کشور را در زمره یکی از غنی ترین کشورهای جهان قرار داده است، لیکن نگاهی به اقلام صادراتی کشور، بیانگر عدم موفقیت و یا عدم اراده ما در درآمدزایی از طریق صادرات محصولات مختلف بوده است. یکی از مهمترین عوامل این ناکامی، عدم بهره وری در تولید است.